Huizenjacht

Zoals al eerder beschreven hebben Marco en ik de eerste maand in een hotel gewoond. Dit kun je hier teruglezen. Tijdens deze maand zijn we druk bezig geweest met het zoeken van een leuk huurhuisje. Dit ging niet zonder tegenslagen.

Om te beginnen moesten we gaan besluiten in welke buurten wij wilden wonen. Hierbij moest er rekening worden gehouden met veiligheid en bereikbaarheid. De bereikbaarheid is belangrijk omdat Marco nu nog werkt in Pinetown, maar het kantoor gaat volgend jaar verhuizen naar Umslanga, aan de andere kant van Durban. Na enig overleg met collega's hebben we besloten om te gaan zoeken naar huizen in Berea. 

Via twee websites die ons waren aangeraden zijn we toen gaan zoeken naar huizen die aan onze voorwaarden voldeden. We wilden graag een huis met minimaal twee slaapkamers, ruimte voor twee auto's en het liefst een eigen tuintje. Al was een balkon ook voldoen, aangezien we een huis zochten in de stad en tuintjes daar iets schaarser zijn. 

Op internet werd voldoende aangeboden dat ons beviel en wat in onze prijsklasse viel. Alleen een afspraak maken met de makelaars om de huizen te bekijken bleek erg lastig. Ten eerste is het hier heel normaal om je telefoon als makelaar niet op te nemen als je daar geen zin in hebt. Waardoor je al blij was als je iemand te pakken kreeg. Daarnaast waren makelaars erg terughoudend met het maken van concrete afspraken. Zo was er één makelaar die we steeds 's middags terug moesten bellen om de afspraak te bevestigen. Maar om de afgesproken tijd nam hij de telefoon nooit op. 

Bij een andere makelaar hadden we eindelijk wel een afspraak gemaakt, om na een kwartier te staat te wachten te horen te krijgen dat het huis al vergeven was. Blijkbaar had ze ons niet kunnen bereiken om de afspraak te annuleren. 

Het was niet het eerste huis dat al vergeven bleek te zijn, terwijl we bezig waren om afspraken te regelen. In Zuid-Afrika is een huis niet eerder vergeven, dan wanneer de deposit betaald is. Dus tot die tijd houden makelaars graag al hun kansen open. Daarnaast gaan de huizen in veilige beurten erg snel. Sommige huizen stonden nog maar net online, maar waren al vergeven voordat wij de makelaar te pakken konden krijgen. 

Uiteindelijk hebben we in totaal drie huizen bekeken. Het eerste huis, was een alleenstaand huis met eigen zwembad in de tuin. De foto's online lieten alleen niet zien hoeveel werk er nog aan het huis gedaan moest worden, wat een tegenvaller was. Daarnaast zat het huis te dicht aan een drukke doorgaande weg, waardoor het erg makkelijk te overvallen is. Een van Marco zijn collega´s die werkt voor de stadsplanning raadde ons ook af om dit huis te nemen, vanwege de onveiligheid. De onveiligheid was waarschijnlijk ook de reden waarom het huis al zo lang leeg stond en zo goedkoop was. 

Het tweede huis is het huis waar we uiteindelijk zijn gaan wonen. Dit is een huisje in een complex, met een verdieping, drie slaapkamers, twee badkamers, een mooie grote keuken, een eigen tuintje en een zwembad in het complex. 

 

Het derde huis had geen eigen tuin en een heel klein balkonnetje. Dezelfde makelaar die ons huidige huis in de aanbieding had, dacht dat het misschien wel wat voor ons was. Het was verder een leuk ruim huis, maar onze voorkeur ging uit naar het huis met tuin. 

Toen begon al het papierwerk, wat nog even stressen werd, omdat er meer mensen geïnteresseerd waren in het huis. Gelukkig had de eigenaar een voorkeur voor ons, omdat onze huur via het bedrijf wordt betaald. Uiteindelijk kwam alles goed en zijn we op 29 mei van ons hotel naar ons huisje verhuisd. 

De foto's door deze hele blog, zijn foto's van het huis dat we uiteindelijk betrokken hebben.